Distance: Marathon, Classification: 4th place, Finish time: 2.57.46

Μπήκα συγκινημένη και φέτος και με χαμόγελο όπως είχα πει. Συγκρατημένο, σφιχτό, αλλά χαμογέλασα και δάκρυσα. Δάκρυσα από συγκίνηση αλλά και στεναχώρια. Δεν είναι λίγο να τερματίζεις Μαραθώνιο στο πιο ιστορικό Στάδιο του κόσμου. Όταν περνάς το κατώφλι του Σταδίου ηλεκτρίζεσαι! 

Ο καιρός μας δυσκόλεψε όλους, αλλά εγώ δεν ήμουν καλά και το ένιωσα από το πρώτο χιλιόμετρο. Ο Μαραθώνιος, από την στιγμή που θα ξεκινήσεις την προετοιμασία μέχρι την στιγμή του τερματισμού, είναι ένα γράφημα που δεν έχει καθόλου ευθεία, κάτι σαν την κλασσική διαδρομή. Προσπαθείς να τα οργανώσεις όλα μέσα σε 4 μήνες, να τα ισορροπήσεις, χιλιόμετρα, κούραση, προσωπική ζωή. Βάζεις μακρινό στόχο που κανείς δεν σου δίνει υπόσχεση. Εσύ πιστεύεις στον στόχο τον βάζεις μέσα σου και προχωρείς με πάθος. Δεν έρχεται όμως πάντα το αποτέλεσμα. Έρχεται και η αποτυχία. Εκεί πρέπει να μπεις αμέσως στον επόμενο στόχο έστω και τον πιο άμεσο. Μόνο έτσι έχεις ελπίδα! Να κυνηγάς διαρκώς.

Δεν έτρεξα αυτό που ήθελα, στεναχωρήθηκα (πέρσι τερμάτισα σε 2.50.30, φέτος σε 2.57.46, τα τελευταία 3 χρόνια ήμουν δεύτερη, φέτος ήμουν 4η). Κρατώ όμως στα χέρια μου για άλλη μια φορά αυτό το υπέροχο μετάλλιο τερματισμού του Αυθεντικού Μαραθωνίου και πάμε γι άλλα. Αυτή είναι και η μαγεία του αθλητισμού. Όταν μπαίνεις στην επόμενη εκκίνηση είναι άγραφο χαρτί. 

Η στήριξη από τους δικούς μου ανθρώπους στο να κάνω αθλητισμό με δυο παιδιά είναι τρομερή. Ο σύζυγός μου είναι η κολόνα μου. Αυτό δεν είναι κάτι απλό , είναι αυτό που μου δίνει φτερά στην ζωή μου, είναι κατάκτηση, είναι Ολυμπιακό μετάλλιο.