Δημοσιεύθηκε στην Athens Voice από την Αγγελική Κοσμοπούλου.

Η διαδρομή με τους μεγαλύτερους συμβολισμούς. Η διαδρομή που μοιράζει δυνατά συναισθήματα. Η διαδρομή που θέλει την ψυχή σου εκεί! Από το 2010 που επέστρεψα στον Στίβο, μου χαρίζει υπέροχες στιγμές. Τρέχοντας στην Αθήνα, δεν είναι μόνο οι θέσεις και οι χρόνοι, είναι οι φίλοι που περιμένεις και σε περιμένουν σε κάθε σημείο. Είναι οι άνθρωποί σου στο τερματισμό. Είναι ο Οδυσσέας με την Λυδία που περιμένουν με αγωνία πότε θα μπω και ρωτούν διαρκώς τον παππού!

Αυτά με συγκινούν.

Το Καλλιμάρμαρο, από μόνο του ως Στάδιο, σου δημιουργεί ρίγος, συγκίνηση, σεβασμό! Όταν ανεβαίνεις το τελευταίο σκαλί πριν εισέλθεις εντός, έρχεται η λύτρωση!
Ήμουν το 2011, το 2012 και το 2013 δεύτερη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Θυμάμαι όμως τον Μαραθώνιο του 2001. Είχα ήδη αποφασίσει πως τα επόμενα χρόνια θα ασχοληθώ με το Τρίαθλο. Είπα όμως ‘Ντενίζ δεν είναι δυνατόν, αφήνοντας τον Στίβο (πού να ήξερα ότι θα ξαναεπέστρεφα!), να μην τρέξεις στον βασιλιά των αγωνισμάτων, τον Μαραθώνιο, στην βασίλισσα των διαδρομών, την Κλασική διαδρομή.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχε σχέση η προετοιμασία μου με τις σημερινές συνθήκες. Από το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Οι δρόμοι, λόγω μη εκτελεσθέντων έργων, ήταν σε κάποια σημεία λίμνες. Έλεγα, όταν μας πήγαινε το λεωφορείο, ‘μάλλον δεν θα περάσουμε από εδώ’! Περάσαμε όμως! Από νωρίς έπαθα υποθερμία, σχεδόν κατέρρευσα στο 30χλμ.

Η Κλασική χαρίζει και άλλα συναισθήματα, όπως αυτό της αλληλεγγύης. Πολλοί συναθλητές με παρότρυναν, ‘πάμε μαζί Ντενίζ, θα τερματίσουμε’. ‘Δεν μπορώ’ έλεγα, ‘μαζί Ντενίζ’.
Έφθασα στο σημερινό άγαλμα του δρομέα και έλεγα ‘δεν βλέπω κανένα Παναθηναϊκό Στάδιο’. ‘Σε λίγο τερματίζουμε’ μου έλεγαν, ‘φτάσαμε’!
Μπήκα στο Παναθηναικό Στάδιο σχεδόν κλαίγοντας. Νομίζω πως ήταν και χαρά που κατάφερα να μπω. Με περίμενε καρτερικά ο Χρήστος μέσα στην βροχή με τα αθλητικά που είχε τρέξει και ο ίδιος. Ο χρόνος μου, αν έχει σημασία, 3.17.

Εκεί ουσιαστικά ‘εμβολιάστηκα’ με το ‘εμβόλιο’ της Κλασικής διαδρομής.