Ο δρόμος προς το όνειρο!

Το όνειρο της πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπήρχε στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον αθλητισμό, στις αρχές του 1992, που άρχισα να ασχολούμαι με τις μεγάλες αποστάσεις σε μικρή ηλικία. Ήταν όμως κάτι σαν να λέμε «αν μου πέσει το λαχείο». Το 2002 που άρχισα να ασχολούμαι με το Τρίαθλο, ενθουσιάστηκα, αλλά το κυνήγι της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004 δεν έφερε αποτέλεσμα – μου έδωσε όμως να καταλάβω ότι υπάρχουν ελπίδες για το 2008.

Η γέννηση του γιου μου το 2005, με έκανε άλλον άνθρωπο πραγματικά. Όλα πια στον αθλητισμό ήταν ‘so what’. Τα πάντα γίνονται!

Το 2005 ξεκίνησα δειλά, προς το τέλος, κερδίζοντας τους Βαλκανικούς και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο. Το 2006 είχα μια καλή χρονιά, κρατώντας την 22η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Autun και την 5η θέση στο Εuropean Cup της Αλεξανδρούπολης. Το 2007 είχα μια εκπληκτική χρονιά, που όλα έμοιαζαν εύκολα αλλά και κάθε αγώνας μου ήταν κάτι σαν ‘όλα μέσα’. Στόχος μου από την αρχή ήταν το new European Flag διότι ταίριαζαν στο προφίλ μου οι εν λόγω αγώνες λόγω του πολύ καλού μου τρεξίματος, έτσι, ρίχνοντας το βάρος μου στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, είχα 2 πρώτες θέσεις στην Καλλίπολη και στο Εγκιρντίρ, 2 δεύτερες από την Λεμεσό και την Αλάνυα που ήταν τελικός και Premium, αλλά και μία 3η από το Κουσάντασι και μία 6η από το Premium στο Kozle. Στους Πανευρωπαϊκούς, κάνοντας μια μέτρια κούρσα, πήρα την 30η θέση.

Όλες αυτές οι επιτυχίες με έφεραν στην 2η θέση της Ευρωπαϊκής βαθμολογίας και με χαρακτηριστική άνεση μια και οι διεκδικήτριες συναθλήτριές μου από την Ευρώπη δεν με κέρδισαν ούτε μία φορά! Όλο και πιο κοντά στην πρόκριση!

Το 2008 όμως έδειξε ότι τίποτα δεν είναι απλό στον αθλητισμό. Στην διάρκεια της χειμερινής μου προετοιμασίας τον Δεκέμβριο του 2007, είχα έναν πολύ δύσκολο τραυματισμό, με δισκοκοίλη και με αποχή για περίπου ένα μήνα. Τότε πίστεψα ότι θα τα χάσω όλα μια και η χρονιά ξεκινούσε νωρίς. Ένα μήνα περίπου με aqua jogging και φυσιοθεραπείες. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω προσωπικά τον φυσιοθεραπευτή μου Δημήτρη Δελληνικόπουλο, παλιό αθλητή του σωματείου μου, που πραγματικά έδωσε μάχη και την κερδίσαμε. Δειλά δειλά, άρχισα να κάνω σχέδια, και τρέχοντας με πολύ επιφύλαξη τον Φεβρουάριο, ενώ το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο ήταν στις 13 Απριλίου στα Χανιά. Έτρεξα στον αγώνα με το 65% των δυνατοτήτων μου στο τρέξιμο και πήρα την 3η θέση – πολύ καλά για την προπόνηση που είχα στα πόδια μου.

Επόμενος σταθμός η Ποντεβέντρα στις 20 Απριλίου 2008. Ενώ αρχίζω να είμαι καλύτερα, έρχεται ο χειρότερος εφιάλτης μου, το κρύο! Κολυμπάω υποφερτά και βγαίνω με το 2ο γκρουπ. Η συνέχεια όμως με την βροχή και τον κρύο αέρα, στο ήδη κρύο σώμα μου, έφερε υποθερμία. Κατέβηκα από το ποδήλατο σαν ζόμπι, δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον. Κι εκεί που το τρέξιμο πάντα με ξελασπώνει, έτρεχα σαν σε αποθεραπεία. Ο σύζυγός μου και ο coach μου μίλαγαν απ’ έξω κι εγώ δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Aπολογισμός: 19η θέση, από κεί που είχα στόχο τις πρώτες έξι. Στον αθλητισμό όμως ποτέ μην προδικάζεις και ποτέ μη τα παρατάς, γιατί και αυτή η θέση μου έδωσε 120 πόντους.

Επόμενη στάση, οι Πανευρωπαϊκοί στην Λισσαβόνα, στις 4-5-2008. Είμαι έτοιμη να ξορκίσω το κακό και η ατυχία ξανάρχεται. Κολυμπάω πολύ καλά, βγαίνω στο 2ο γκρουπ με όλες τις αθλήτριες του προφίλ μου, με πίσω ακόμη και την Κate Allen στα 15sec, και ανεβαίνω στο ποδήλατο, σταυρώνοντας τα δάκτυλα και κάνοντας προσευχή να πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα. Στην πρώτη στροφή, στο βρεγμένο πλακόστρωτο, πέφτω πάνω στις μπαριέρες, χάνοντας τον αγώνα και καταστρέφοντας και το ολοκαίνουργιο ποδήλατο μου που μόλις είχα πάρει δώρο από τον Δήμαρχο Ζωγράφου, κ. Γιάννη Καζάκο! Εκείνο που με στεναχώρησε πολύ ήταν ότι στον αγώνα αυτό ήμουν έτοιμη να πάρω την διάκριση που μου λείπει από τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες. Ποτέ δεν το βάζω κάτω όμως. Την επόμενη εβδομάδα στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του Brnο, στις 11-5-2008, είπα ‘εδώ θα πάνε όλα καλά’, όμως και καλά δεν κολύμπησα και στο ποδήλατο καλά δεν ήμουν – για την ακρίβεια χάλια (είχα σπάσει και το καινούργιο μου ποδήλατο από τους Πανευρωπαϊκους) και σε μία απροσεξία μου, έχασα τις αθλήτριες που ήμασταν γκρουπ. Ο coach μου συνέστησε ψυχραιμία και ατομικό χρονόμετρο και με την βοήθεια συναθλήτριας από την Ολλανδία, κρατήθηκα όσο μπορούσα. Κατέβηκα από το ποδήλατο 22η και, με το τρέξιμό μου, τερμάτισα 12η. Ήταν η 1η φορά που με κέρδισε η ανταγωνίστριά μου, αθλήτρια από την Φιλανδία, εδώ και 2 χρόνια που πάντα αγωνιζόμαστε με το ‘ευ αγωνίζεσθαι’ βέβαια πάντα.

Η πρόκριση για το Πεκίνο είχε έρθει μαθηματικά, σε μία χρονιά που όλα είχαν πάει στραβά! Για μένα, το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Διάθλου στις Σέρρες, ήταν η ευκαιρία να τρέξω έναν αγώνα να τον ευχαριστηθώ, να τρέξω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου και να πω ‘επιτέλους’! Ξεκίνησα το πρώτο 10άρι συντηρητικά και είδα ότι πήγαινα τον ρυθμό πολύ εύκολα και σχεδόν με αυτά που έχω περάσει δεν το πίστευα. Συνέχισα με ένα εύκολο ποδήλατο για μένα και στο τελευταίο 5χλμ κάνοντας έναν συντηρητικό αγώνα, ίσως και λόγω της δύσκολης χρονιάς. Πήρα την 3η θέση στον αγώνα και για λίγα (4) δευτερόλεπτα, δεν  πρόλαβα την Γαλλίδα αθλήτρια, ενώ η διεκδικήτρια συναθλήτριά μου από την Φιλανδία πήρε την 5η θέση στον αγώνα δίνοντας κι εκείνη έναν δυνατό αγώνα. Το αστείο ήταν ότι πραγματικά κάτι άλλαξε, διότι μόλις άφησα το ποδήλατο, έσκασε το λάστιχο από την ζέστη – πραγματικά στο τσακ το πρόλαβα! Αυτή τη φορά η τύχη ήταν με το μέρος μου!

Ήταν μία επιτυχία που πήρε για 1η φορά αθλητής Τριάθλου στην Ελλάδα και μια επιβεβαίωση για μένα φέτος! Όντως τα πράγματα άλλαξαν και στις 14-6-2008, εν μέσω προετοιμασίας του νέου μεγάλου στόχου, τρέχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στο ΟΑΚΑ, στα 5.000μ Γυναικών, και παίρνω την 3η θέση. Αρκετά καλά! Ίσως δεν έχω ξαναζήσει τόσο ανάμεικτα συναισθήματα!

Ευχαριστώ αυτούς που με πίστεψαν και με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές. 

Τώρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες είαι μπροστά και το επόμενο όνειρο είναι η διάκριση εκεί!