Η προσγείωση στην καθημερινότητα αποτελεί, για πολλούς, το πιο δύσκολο εμπόδιο!

Ο τριαθλητής Simon Whitfield βρίσκει την απόλυτη ηρεμία και ισορροπία, κάνοντας κουπί για ώρες στον κόλπο της Victoria’s oak Bay. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής τριάθλου λέει ‘αυτός για μένα είναι ο παράδεισος, ο πραγματικός παράδεισος’. Ο 41 χρόνος ενώ έχει αποσυρθεί  ήδη από το 2013, παλεύει να βρει ακόμα τις ισορροπίες του, τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, έξω από τον πρωταθλητισμό. Έχοντας κερδίσει πραγματικά τα πάντα, χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, παγκόσμια πρωταθλήματα, αμέτρητα εθνικά πρωταθλήματα, η προσγείωση στην καθημερινότητα  αποτέλεσε και αποτελεί το πιο δύσκολο εμπόδιο, όπως παραδέχεται και ο ίδιος. Με περίσσεια ειλικρίνεια λέει ‘μου λείπουν οι 30ωρες εβδομαδιαίες προπονήσεις, είτε ποδηλατώντας, είτε ακολουθώντας  πάνω, κάτω την μαύρη με το κεφάλι κάτω σε μια πισίνα. Αναζητώ απεγνωσμένα αυτές τις μοναχικές στιγμές στην ζωή μου!’

Σε μια άλλη συνέντευξή του, είχε ομολογήσει: ‘Με ρώτησε η κόρη μου, γιατί σου λείπει το κολύμπι τόσο πολύ; Και της απάντησα γιατί βάζοντας το κεφάλι μου μέσα στο νερό, κανένας δεν μπορεί  να μου μιλήσει. Και με κοίταξε λες και ήμουν από άλλο πλανήτη’.

Παρόμοια συναισθήματα έχουν πάρα πολλοί αθλητές παγκόσμιας κλάσης, που όταν φτάνει η ώρα της απόσυρσης, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της πραγματικής ζωής. Ενώ μέσα στην προπόνηση νιώθουν κυρίαρχοι, ξέρουν τι θα κάνουν, πως θα το κάνουν, έξω από αυτή  είναι  πραγματικά σαν ψάρια έξω από το νερό.

Ο Whitfield λίγους μήνες μετά, χώρισε από την γυναίκα του, Jennie, και, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε ‘δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Όσο ήμουν  πετυχημένος αθλητής, πίστευα ότι έχω αντίστοιχα και μία το ίδιο πετυχημένη οικογενειακή ζωή. Αποδείχτηκε όμως ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πώς ήμουν τόσο λάθος’. Ταυτόχρονα βέβαια προσπάθησε  να κάνει  και κάποια  πετυχημένα επαγγελματικά βήματα, χωρίς όμως να τα καταφέρει τόσο καλά.

Όπως αποδείχτηκε λοιπόν, ενώ ο Whitfield στην προπόνηση ήταν σαν μαέστρος και μπορούσε να είναι κορυφαίος, σε αυτό που έκανε, όταν έπαψε να υπάρχει αυτό, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και να πάρει σωστές αποφάσεις για την ζωή του.

Συνειδητοποίησε λοιπόν μετά την τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς, ότι ενώ είπε: ‘α, ωραία δεν χρειάζεται να ξανα-ξυπνήσω στις 06.30 το πρωί για να βγω για προπόνηση’  ότι ουσιαστικά αυτή η ρουτίνα ήταν το κλειδί που τα πήγαινε καλά και μόλις σταμάτησε αυτό, άρχισαν όλα να πηγαίνουν στραβά.

Επειδή ακριβώς, πολλοί αθλητές διαφόρων αθλημάτων, βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση, η Καναδική Ολυμπιακή και Παραολυμπιακή επιτροπή και το Υπουργείο Αθλητισμού του Καναδά αποφάσισαν να εισάγουν ένα πρόγραμμα υποβοήθησης αθλητών στην μετάβαση από την αγωνιστική στην μετα-αγωνιστική ζωή. Ανάπτυξαν ένα διαδικτυακό πρόγραμμα (Game Plan) που συνδέει αθλητές με επαγγελματικές ευκαιρίες και συνεργασίες, ώστε να έχουν ένα πλάνο και ένα σχέδιο πριν ‘σβήσουν τα φώτα από την σκηνή’.

Ένας Καναδός προπονητής λέει: ‘Προσπαθούμε να τους πούμε ότι η ιστορία και η ζωή δεν τελειώνει στο βάθρο.’ Πολλοί παλιοί αθλητές παραδέχονται τώρα ότι χρειάζονταν βοήθεια, κάποιος να τους κατευθύνει και να τους υποδείξει τι μπορεί να κάνουν όταν τελειώνει μια ‘ρουτίνα’, μια καριέρα που κρατάει πολλές φορές 20 και 30 χρόνια.

Υπήρξαν και περιπτώσεις αθλητών που μετά το πέρας της αθλητικής τους καριέρας οδηγήθηκαν στον αλκοολισμό ή και σε αυτοκτονία.

Μάλιστα τώρα πια αυτό, το λεγόμενο ‘back -up plan’, ξεκινάει να χτίζεται από τς μικρές ηλικίες, όπως λέει η ασημένια Ολυμπιονίκης στο σκι, Diedra Don: ‘Οι αθλητές που θα αποσυρθούν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο, μη έχοντας κάποιο εναλλακτικό πλάνο, ήδη βρίσκονται πολύ πίσω στην ζωή τους’. Όπως λέει η ίδια: ‘Ο υψηλού επιπέδου πρωταθλητισμός τελειώνει για τον οποιονδήποτε, όσα χρήματα και αν έχει κερδίσει, σε όποιο άθλημα και αν είναι και για όσα χρόνια και να το κάνει. Συνεπώς πρέπει να έχει σκεφτεί και για τα επόμενα 50 χρόνια τι θα κάνει. Ο Whitfield άρχισε δειλά, δειλά να κάνει κάποια σωστά επαγγελματικά βήματα επενδύοντας στην υγεία και στον αθλητισμό, παίζει ποδόσφαιρο και απολαμβάνει απλά και καθημερινά πράγματα. Σε πολλούς λείπει η αδρεναλίνη του αγώνα, η ανάγκη να πιέζουν το σώμα τους στα όριά του, να νιώθουν την έξαψη και την προσμονή να αγωνιστούν, αλλά μαθαίνουν να βρίσκουν την χαρά πια και την απόλαυση στην καθημερινότητα, στην οικογένεια, στην πραγματική ζωή!

Βέβαια όταν αναφερόμαστε σε τέτοιους κορυφαίους αθλητές, που έχουν καταφέρει να κατακτήσουν μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες, μόνο με σεβασμό μπορείς να αναφερθείς. Για να φτάσεις εκεί, χρειάζεται πολύς μόχθος και τεράστια δύναμη ψυχής πρωτίστως και μετά έρχεται το ταλέντο. Για θυσίες ποτέ δεν αναφέρομαι διότι σε όλους  μας είναι αυτό που μας ευχαριστεί!

Για να φτάσεις εκεί, η ψυχή πρέπει να είναι πολύ δυνατή! Με τιμά που αγωνιστήκαμε κάποιες φορές σε ίδιες διοργανώσεις, όπως οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου αλλά και κάποια παγκόσμια πρωταθλήματα.

Η δική μου άποψη, ο δικός μου δρόμος ως Ντενίζ. 

Ευτυχώς είχα πάντα το back up στο μυαλό μου! Ευτυχώς υπήρχαν και υπάρχουν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι που με συμβούλευαν και δεν με άφηναν να ξεχαστώ. Θυμάμαι στα 19 μου ακόμη πως με ‘πιεζαν’ οι γονείς και ο Χρήστος για την ολοκλήρωση των σπουδών μου και την συνέχιση τους. Παράλληλα με τον αθλητισμό, δεν είπα ποτέ όχι σε νέες γνώσεις, σεμινάρια (πρόσφατα μάλιστα μαζί με άλλους συναθλητές μου αποκτήσαμε πτυχίο προπονητή  level 3  σε διεθνές σεμινάριο της ITU).

Φυσικά, δεν άφησα σπουδές και ξένες γλώσσες και παράλληλα από τα 20 μου διεκδικούσα εργασία. Είμαι περήφανη που από τα 20 μου υπηρετώ στο Πυροσβεστικό Σώμα.

Πρώτη συμβουλή μου λοιπόν στα νέα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό είναι να κάνουν παράλληλα πράγματα – ποτέ μονόπλευρα. Ας μην ξεχνάμε Στεφανίδη και Φιλλιπίδης ως Παγκόσμιοι πρωταθλητές σπουδάζουν παράλληλα. Ποτέ ως αθλήτρια δεν ήμουν σε αντίθετους δρόμους – από την οικογένειά μου, μαζί σε όλα και όλοι… αγώνες, προετοιμασίες, αλλά και  μαθήματα, θεατρικά, δραστηριότητες παιδιών, μπάλα στις πλατείες, διαβάσματα, κολύμπι στα ποτάμια τα καλοκαίρια, ξενύχτια  για ασθένειες. Ο σύζυγος μου ο Χρήστος και τα παιδιά μου είναι πάντα στο επίκεντρο της ζωής μου!

Είχα την τύχη να  γίνω μητέρα στα 27 μου. Καμάρωνα γι′ αυτό και συνεχίζω να καμαρώνω! Η οικογένεια λοιπόν δεν μπορεί να είναι πιο πίσω από τον Αθλητισμό-Πρωταθλητισμό. Ίσως δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου επαγγελματία, αν κι έκανα επαγγελματική προπόνηση με την στήριξη των δικών μου ανθρώπων.

Αθλητικά, και όπως το βιώνω εγώ, ο αθλητής μπορεί να είναι πάντα αθλητής! Όχι όμως ο ίδιος, με αυτό πρέπει να συμβιβαστούμε. Μπορούμε είτε να κάνουμε κάτι άλλο όπως ο Whitfield, είτε να συνεχίσουμε με συμβατούς στόχους για την ηλικία μας και μάλιστα να το διασκεδάζουμε περισσότερο. Εγώ, αγωνιζόμενη τώρα πια, δεν έχω άγχος, απλά το διασκεδάζω να αγωνίζομαι. Μου δίνει χαρά μάλιστα πολλές φορές να στέκομαι σε εκκινήσεις με κορίτσια 20 χρόνια νεότερες!

Για τελευταίο άφησα το κομμάτι μετάδοσης γνώσεων. Αποτελεί μεγάλο κίνητρο για μένα στην συνέχεια να μεταδώσω ό,τι γνώσεις απέκτησα σε νέα παιδιά. Συγκινούμαι να τα κοιτάζω έτοιμα να ρουφήξουν εμπειρίες και γνώσεις  και να αγωνίζονται. Στα παιδιά μας πρέπει να δώσουμε Γνώσεις και Αθλητισμό.

***Βασισμένο στο «Transition to retirement can bring emotional turmoil for elite athletes».