Ο Μαραθώνιος είναι ένα μαγικό αγώνισμα. Είναι πραγματικά δύσκολο και απρόβλεπτο!

Η διάρκειά του σε συνδυασμό με το κυνήγι του προσωπικού μας στόχου, φέρνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, κάποιες φορές. Ο, πάνω από 2 ώρες σε διάρκεια, αγώνας, ακόμη και στους παγκόσμιους πρωταθλητές δημιουργεί στην διάρκεια ενός Μαραθώνιου πολύ διαφορετικές συνθήκες (συμπεριλαμβανομένου  κυρίως τις βιοχημικές) από το 1ο χιλιόμετρο έως το τελευταίο.

Είναι σίγουρο ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα κάψουμε όλες τις άμεσες αποθήκες μας σε ενέργεια. Όσο πιο αργά γίνει αυτό τόσο καλύτερα. Το επόμενο βήμα είναι είναι το κάψιμο του αποθηκευμένου λίπους. Αυτό είναι πιο δύσκολη διαδικασία και απαιτεί και περισσότερη ενέργεια αλλά και προπονητική εκπαίδευση. Σε εκείνο το σημείο πρέπει να επιστρατευθεί  η ψυχή, αλλά και το μυαλό του Μαραθωνοδρόμου. Αφού μας έχει τελειώσει η άμεση ενέργεια ,δεν τρέφεται σωστά και ο εγκέφαλός μας. Έχει κουραστεί, και το πρώτο πράγμα που μας λέει, είναι ‘κόψε ρυθμό ή σταμἀτα’. Αλίμονο! Έχουμε τις δεύτερες αποθήκες. Έχουμε το ένστικτο που μας λέει ‘μπορείς’! Έχεις κρυφές δυνάμεις! Σκεφτείτε ότι καίγοντας αποθηκευμένο λίπος, άνθρωποι έχουν επιζήσει για πολλές μέρες ακόμη και σε περιόδους πολέμου. Το νερό δεν πρέπει να λείψει σε καμία περίπτωση και μαζί και τα μεταλλικά στοιχεία.

Στην αγαπημένη μας ιστορική, κλασική διαδρομή, όλα αυτά λειτουργούν πιο έντονα. Την δική μας κλασική διαδρομή δεν την βρήκαμε, μας βρήκε! Ήταν εδώ με τις δυσκολίες της και την ιστορικότητά της. Είναι η διαδρομή που θα επιστρατεύσεις την ψυχή, είτε είσαι καλά για να το κρατήσεις μέχρι τέλους αλλά και να πας πιο γρήγορα, είτε να καταφέρεις να τερματίσεις και να σώσεις ό,τι μπορείς από έναν αγώνα που δεν πάει όπως θα ήθελες. Εκεί σκέφτεσαι ‘μήπως έκανα λάθος τακτική’, ‘τι πήγε λάθος’, ‘έπρεπε να πάω πιο σιγά στην αρχή’. Αυτές είναι σκέψεις για τον επόμενο όμως. Τώρα το μυαλό και η ψυχή θα κάνουν την διαφορά!

Μπορεί το μυαλό και ψυχή μας να το κάνει αυτό;

Απερίφραστα ΝΑΙ. Δύσκολες στιγμές έχω περάσει αρκετές φορές και κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Κάποιες φορές το πάλεψα καλύτερα, κάποιες λιγότερο καλά. Άνθρωποι είμαστε εξάλλου! Πάντα όμως λέω ότι θα μπω στο Καλλιμάρμαρο πάση θυσία!

Είναι ένα υπέρλαμπρο Στάδιο που ίσως το Πεντελικό του μάρμαρο έχει κρατήσει κάτι ζωντανό μέσα του! Ίσως η ιστορία των πρώτων Ολυμπιακών παραμένει ζωντανή ως αναβίωση σε κάθε Μαραθώνιο. Καθένας μας, εκεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο, δίνει τον προσωπικό του όρκο τερματισμού. Δεν μπορείς να παρατήσεις την μάχη σου! Κάθε χρόνο ζω και βλέπω, ακόμη και στο διαδίκτυο, τρομερές ιστορίες! Δεν μπορεί να συμβαίνει σε τόσο έντονο βαθμό αυτό σε άλλους Μαραθώνιους.

Έζησα και φέτος πολύ έντονες στιγμές, έτρεξα με το ένστικτο, έδωσα την μάχη μου, κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι ήθελα να κλάψω, συγκινήθηκα όμως και φέτος περνώντας την τελευταία ρἀμπα πριν εισέλθω στο Καλλιμάρμαρο. Την στιγμή εισόδου πάντα ανατριχιάζω!

Εκείνη την στιγμή έρχεται η λύτρωση που βιώνουμε όσοι τρέχουμε στην κλασική. Ακούω φωνές που μπορεί να είναι και στην φαντασία μου! Όλοι μας τότε έχουμε βγάλει φτερά, τερματίζουμε, είμαστε εδώ, στο Στάδιό μας.

Πολλά Συγχαρητήρια σε όλους και όλες (που ήταν και ρεκόρ) που τερματίσατε περήφανα στο Παναθηναϊκό Στάδιο και φέτος!

Ήδη σκεφτόμαστε την επόμενη φορά!